bir kıyı görüyorum uzakta, limanı yok ki demir atasın!
bir umut belki limanı yoktur ama bir koy bulurum orada
soğuk ve rüzgarlı gecede korur beni kucağında
günlerdir sulardayım çıkmadı karşıma böyle bir kara
tanrı beni seviyormuş meğer, bırakmadı serin sularda
sen de sev, aç kucağını diyorum
çok değil sadece bir gece diyorum
bu bile çok mu sana, giderek uzaklaşıyorsun
oysa ben rotamı sabitledim sana, dönüşüm yok biliyorum
çok inatçısın, tamam pes ettim
geri döndüm ki artık herşey için çok geç
hayır değil aslında saçmalıyorum
bu gece ihtiyacım var sana, son kez bir cevap bekliyorum

kirlenmiş çarşafım, yastığım kaç yazar!
bırak rengi solsun tenimin, artık bana kim bakar!
üzülme buruşan, sarkan bedenime vakti gelecekti bir gün zaten
üç-beş yıl erken olmuş, boşver kim takar!
sigaradan sararmış mı tırnaklarım?
alkolden aklanmış mı göz aklarım?
nefesim mi kokmuş açlık grevime isyan?
sen hiç üzülme, ben bakacağım çaresine elbet bir akşam.
duvarlara mı vurdu yüzün, yansıman?
yine mi uçup geldi kokun, girdi açık kapımdan!
ben kovdukça hayatımdan, enseme mi yapıştı hatıran!
hey adam sen çok oldun! çık git artık hayatımdan!

yavaş yavaş kararan tenime düştü gölgeler
neredeydi o eski beyazlığım?
neredeydi o ışıklı yüzler?
yitirmişim çoktan ama haberim yok!
gidenlerin arkasından tutturmuşum türkümü, duyan yok
bir yol boyu uzanan yalnızlığıma rehber olmuş tüm çılgın rüzgarlar
siperler dağılmış, sığınacak yerim yok
senin de yerin yok ey çılgın
yalın ayak, bağrı çıplak koşuyorsun rüzgara karşı seni saran bir kol dahi yok!
şimdi farkında değilsin, üşümüyorsun belki ama;
umarım hiç üşümezsin! geri dönüp de sığınacak bir limanın yok!

ben üç yaşında küçücüktüm ama dünya benim kadar küçük değildi. iki gökdelenin arasındaki boşlukta hapsolmuştum. gökyüzü çok uzaktı bana. ah bir caddeye çıkabilsem belki biri beni kurtarabilirdi bu karanlık yerden. ama önümde koskocaman kara delikler vardı boşluğa uzanan. aralarında ayağımı basacak kadar bile toprak yoktu. çaresizce bekledim. saatlerce gökyüzüne bakmaktan boynum acımaya başlamıştı. bekledim, bekledim derken bir melekti gelen. yani melek olmalıydı o. gümüş rengi kaslı bir erkek vücuduna yapışık bembeyaz iki koca kanadı vardı. kendi boyunda bembeyaz iki koca kanat. upuzundu boyu. lüle lüle, omuzlarından dökülen gümüş rengi saçları parlıyordu o karanlıkta. yüzü öylesine hüzünlüydü ki ağlayacak sanıp kırktum. ama ağlamadı. bana doğru geliyordu, ama yürümüyordu. kanatlarını da çırpmıyordu. sadece süzülüyordu havada. gelip beni kucağına aldı ve o güzel kokusunda içim mutluluk ve huzur doldu. sarıldım boynuna ve artık hiç korkmuyordum. kara deliklerin üzerinden geçtik. beni bekleyenlerin olduğu sokağa getirdi beni. ne acı ki annemi ve babamı gördüğüme sevinememiştim. koşup da boyunlarına atlayıp, sımsıkı sarılmak istememiştim. hayır dercesine kenetledim kollarımı meleğimin boynuna. yüzümü saçlarına gömüp kokusunu çektim içime. ama bir ses konuştu kalbimle. mecburen bıraktım onu. geri gelecekti birgün, bulacaktı beni yine. ama hep böyle masum bir çocuk gibi kalmayı başarırsam. suratım asık annemle babamın yanına gittim minik adımlarımı daha da ufaltarak. meleğimin parlak beyazlığına inat ne kadar da siyah giyinmişlerdi. el salladım ona son kez; anne ve babamla birlikte siyah arabalarına binip uzaklaştım.
aradan yıllar geçti. şimdi kaç yaşında olduğumu söylemeye dilim varmıyor. meleğimi özlüyorum deliler gibi. ama yüzüm yok onu beklemeye. sanırım tutamadım sözümü. öylece beni bıraktığı yerde kalamadım. ama öylece beni bulduğu karanlıkta, izlemeye devam ettim gökyüzünü.

ellerim kan içindeydi
hiçbirini ben yapmadım
onlar yaptı ama ben sesimi çıkarmadım
sarmadılar kesiklerimi bastılar üstüne üstüne
ama ben acıdan bağırmadım
izlediler sadece bense kaçmadım
malzeme oldum eğlencelerine
ben yıkadım ruhumu temizledim çıktım sokağa
gelip bastılar üstüne kirlettiler bir kez daha
eve dönüp ağlamadım sessizce
yürüdüm içlerinde tek başıma
arandım durdum sokaklarda saatlerce
ben sağa saparken o sola saptı
geri döndüm sabırsızca koştum peşinden
o kaçtı, ben kovaladım
bulacağımı ümit ettim çaresizce ...